Saturday, April 30, 2011

P. Eluard:

Le grand jour

Viens, monte. Bientôt les plumes les plus légères, scaphandrier de l'air, te tiendront par le cou.
La terre ne porte que le nécessaire et tes oisaux de belle espèce, sourire.
Au lieux de ta tristesse, comme une ombre derrière l'amour, le paysage couvre tout.
Viens vite, cours. Et ton corps va plus vite que tes pensées, mais rien, entends tu? Rien, ne peut te dépasser.

*

H μεγάλη μέρα

στην Γκαλά

Έλα, ανέβα. Τα πιο αλαφριά φτερά, αέρινο σκάφανδρο θα γίνουν, σε λίγο θα χαϊδέψουν το λαιμό σου.
Η γη κουβαλά τ' αναγκαία μονάχα κι εδώ τα έξοχα πουλιά σου να γελούν.
Στους τόπους της θλίψης σου, σα σκια πίσω απ' την αγάπη, το τοπίο σκεπάζει τα πάντα.
Έλα γρήγορα, τρέξε. Και το κορμί σου θα 'ρθει πιο σβέλτο από τις σκέψεις σου, και τίποτα -ακούς;- τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει εσένα.



μτφρ: Γ. Καραβασίλης. "Ποιήματα του Πωλ Ελυάρ", εκδ. Εκάτη.

Wednesday, April 27, 2011

Ρ.Μ.Ρίλκε:

Βέβαια, είναι παράξενο να μην κατοικείς πια τη γη,
συνήθειες που μόλις κι έμαθες πλέον να μην εξασκείς,
να μη δίνεις πια το νόημα ενός ανθρώπινου μέλλοντος
σε ρόδα κι άλλα πράγματα, που σκόπιμα υπόσχονται κάτι.
Ό,τι ήσουν ανάμεσα σε χέρια αγωνίας ατελείωτης
να μην είσαι πια κι ακόμη και το ίδιο σου το όνομα
να παρατάς σαν να ήταν ένα σπασμένο παιγνίδι.
Παράξενο, να μη νιώθεις πια επιθυμίες. Παράξενο όλα
όσα συνδέονταν με σένα, να τα θωρείς ξελυμένα μες στον Χώρο
ν' ανεμίζουν. Και το να είσαι νεκρός είναι επίπονο κι όλο ζητά
να συμπληρωθεί, έτσι που να νιώθεις σιγά σιγά και μια στάλα
Αιωνιότητας. Μα όλοι οι ζωντανοί κάνουν το λάθος
με τόσο πείσμα παντού όρια να θέτουν.
Ενώ οι Άγγελοι, έχουν να πουν, συχνά μήτε που θα γνώριζαν
εάν ανάμεσα σε ζωντανούς ή σε νεκρούς βαδίζουν. Το αιώνιο ρεύμα
παρασύρει μαζί του όλες τις ηλικίες και στους δύο κόσμους
και μέσα στους δυο η βουή του τις σκεπάζει.
Τέλος, δεν μας έχουν πια ανάγκη, όσοι πρόωρα έχουν φύγει.
Απαλά κανείς τα γήινα ξεσυνηθίζει, όπως ήρεμα μεγαλώνει
απ' της μάνας του το στήθος και τ' αφήνει. Όμως εμείς, που τόσο
μεγάλα μυστικά έχουμε ανάγκη, απ' όπου τόσο συχνά με πένθος
πρόοδος ευλογημένη αναβλύζει, θα μπορούσαμε
να υπάρχουμε δίχως τους νεκρούς;
Είναι τάχα μάταιος ο θρύλος, πως κάποτε με τον Θρήνο για τον Λίνο,
τόλμησε η πρώτη Μουσική την ξεραμένη ακαμψία να διαπεράσει;
Πως μέσα στον τρομαγμένο Χώρο, που ξάφνου τον εγκατέλειπε για πάντα
εκείνος ο σχεδόν θεϊκός έφηβος, το Κενό για πρώτη του φορά πήρε τη δόνηση εκείνη,
που εμάς τώρα συνεπαίρνει και παρηγορεί και βοηθά;


απ' τις "ελεγείες του Ντουίνο", μτφ: Δ. Γκότση, εκδ: Αρμός.

Monday, April 18, 2011

Arthur Rimbaud - Illuminations (Εκλάμψεις)

H

Toutes les monstruosités violent les gestes atroces d' Hortense. Sa solitude est la mécanique érotique, sa lassitude, la dynamique amoureuse. Sous la surveillance d' une enfance elle a été, à des époques nombreuses, l' ardente hygiène des races. Sa porte est ouverte à la misère. Là, la moralité des êtres actuels se décorpore en sa passion ou en son action - O terrible frisson des amours novices sur le sol sanglant et par l' hydrogène clarteux! trouvez Hortense.

*

All these monstrosities are ravishing Hortense's heartless dumb show. Her solitudes mean erotic mechanics; her lassitude, love's dynamisms. On the proving ground of childhood, she's often been the grabbed-at hygiene of the races. Her door's wide open to impoverishment. There, the morals of living being are stripped of bodies in her passion or her action. - O naughty shudderings of novice love on the bleeding floor, in the transfigured air! locate Hortense.

*

Tο κάθε τερατούργημα βιάζει τις αποτρόπαιες κινήσεις της Ορτάνς. Η μόνωσή της είναι του έρωτα η μηχανική, η εξάντλησή της, του έρωτα η δυναμική. Εμπρός στα μάτια των παιδιών, για εποχές αμέτρητες, υπήρξε η παράφορη κάθε φυλής υγιεινή. Η πόρτα της είναι ανοιχτή στη δυστυχία. Εκεί, η ηθική των σύγχρονων πλασμάτων διαλύεται μέσα στο πάθος της ή μες στην πρακτική της - Α! ρίγος τρομερό αρχάριων ερώτων στο ματωμένο έδαφος και στο φως του υδρογόνου! ανακαλύψτε την Ορτάνς.


μετάφραση στα αγγλικά: Bertrand Mathieu, στα ελληνικά: Στρατής Πασχάλης.

Sunday, April 10, 2011

Απώλεια

Ξεριζωμένα μάτια
προσβλέπουν στην ανταύγεια
της θάλασσας
αφηνιάζουν τ' ουρανού
εκδικόμενα κεραυνούς
κι εύκολα επικρατεί της βροντής
ο φλοίσβος.


5.7.09

Friday, April 1, 2011

Κραταιά φεγγάρια

Όνειρο από μετάξι
μας έπνιξε απαλά
αφροί φωτός γέμισαν το πρόσωπό μας
λάμψεις χρυσές κάποτε
πλέον μουγκές,
εφόρμησαν τα θέλω μας
στα φράγματά μας
χωρίσαμε τα σώματά μας
και ποτέ δε θελήσαμε τόσο την υπέρβαση
όσο όταν οι καρδιές μας ένιωσαν το χτύπο τους
κώδωνας της ψυχή μας.

5.7.09